Barwne wizje, czyli wernisaż malarski Dariusza Skiermunta

18. wieczór malarsko-muzyczny, organizowany przez Stowarzyszenie „Plastycy Ziemi Otwockiej”, różnił się wyraźnie od poprzednich. Tak jakby organizatorzy i artyści chcieli powiedzieć, że idą swoją własną ścieżką.

Dariusz Skiermunt (ur. 22.01. 1965) – którego prace mogliśmy oglądać na wernisażu 2 września b.r. w otwockim „Jaraczu” - na tle poprzednich artystów wyróżnia się dwiema cechami. Po pierwsze, pochodzi nie z Otwocka lub okolic, ale z Siedlec i tam miał większość swoich wystaw. Po drugie, jest (tak jak np. William M. Thackeray w literaturze) przykładem późnego debiutu: edukację artystyczną na Uniwersytecie Przyrodniczo-Humanistycznym ukończył w 2018 roku i dopiero od tej daty jego twórczość przyśpieszyła. A jest to twórczość bardzo różnorodna – p. Dariusz oprócz malarstwa zajmuje się fotografią, grafiką i filmem.

Więcej szczegółów na ten temat Czytelnik znajdzie w dolnej części tekstu, tymczasem warto napisać kilka słów o przebiegu wernisażu. Wydarzenie miało się rozpocząć o 18, ale wskutek opóźnień większość ludzi zjawiła się pół godziny później (nie jestem w stanie wytłumaczyć tego fenomenu). Zgromadzeni zajęli miejsca w głównej sali teatru i wówczas przemawiać zaczął spiritus movens projektu, przedstawiciel Stowarzyszenia – Grzegorz Muczke, a następnie krytyk sztuki – Tadeusz Chwaliński – przybliżył charakter malarstwa Dariusza Skiermunta. W końcu sam artysta zabrał głos, powiedział kilka słów o sobie i wyświetlił przygotowany przez siebie film z podziękowaniami. Po tym wprowadzeniu na scenę weszli muzycy z formacji Isobelle and the Playmakers w składzie: Andrzej Sajdak – klawisze, Roman Sadowski – gitara, Isobelle Bundy – wokal i pianino. Wykonawcy zaprezentowali utwory bluesowe i jazzowe z repertuaru m.in. B.B. Kinga, Nory Jones i swojego własnego. Koncert bardzo się spodobał publiczności, która żywiołowo reagowała na kolejne piosenki. Mnie też się bardzo podobało i był to wg mnie najlepszy koncert ze wszystkich wernisaży, na których byłem.

Po części muzycznej przyszedł czas na część malarską. Znaczącą innowacją względem poprzednich wystaw było podzielenie przestrzeni wystawowej na dwie części – pierwszą był, jak zwykle, hol teatru; drugą była „salka kameralna” na tyłach budynku. Było to rozwiązanie interesujące i dobre, ale nadal dalekie od ideału: z braku miejsca niektóre obrazy w „kameralnej” były po prostu oparte o ścianę i ginęły w tłumie; z kolei te zawieszone w holu – co mówili mi goście – były źle oświetlone (światło odbijało się na płótnach). Jak widać, Miasto Otwock (w odróżnieniu od powiatu otwockiego, a konkretnie PMDK) nadal nie ma wzorcowej przestrzeni wystawowej. Teatr im. St. Jaracza – mimo że jest reprezentacyjnym budynkiem – nie jest przeznaczony do takich działań; a poronione projekty w stylu galerii przy ul. Poniatowskiego 1 czy sali Bogdana Stodulnego w Muzeum Ziemi Otwockiej należy zbyć milczeniem. Może likwidacja otwockiej „Dziury” będzie okazją do stworzenia takiego miejsca…?

Po tej łyżce dziegciu w beczce miodu należy odpowiedzieć na pytanie: jakim artystą jest Dariusz Skiermunt? W tym miejscu chciałbym go przeprosić - w zapowiedzi jego twórczość zredukowałem tylko do abstrakcji. Jest to dla niego krzywdzące; wprawdzie na wystawie można było zobaczyć barwne abstrakcje w stylu Hirsta czy Pollocka, ale również wielkoformatowe płótna przywodzące na myśl twórczość Beksińskiego i Dalego. Mogę jedynie przypuszczać – nie udało mi się tego potwierdzić – że Dariusz Skiermunt jest fanem fantastyki. Jego obrazy przypominają fantastyczne światy – w zależności od nastroju – rodem ze „Star Treka”, dzieł Franka Herberta, gier „Warhammer 40000” czy nawet czasami „Roku 1984” Orwella.

Niezależnie od tego, co było inspiracją jego dzieł, pod względem technicznym są to dobrze wykonane obrazy. Jeżeli zatem, Drogi Czytelniku, domagasz się spotkania ze sztuką, to przyjdź do Teatru im. Jaracza i przekonaj się, czy przemawiają do Ciebie obrazy Dariusza Skiermunta. Wystawa jest dostępna do 30 września.

Adam Pośrednik