Otwock Uzdrowisko

Zabawny artykuł z otwockiego czasopisma "Otwock Uzdrowisko" z 1924

Felieton „Lasecznika”.

Szanowny Panie Redaktorze!

Na uprzejme zaproszenie do współpracy w pańskim piśmie, w pierwszej chwili zamierzałem odpowiedzieć odmownie. Zbyt jednostronny bowiem punkt widzenia pana i jego kolegów nie pozwalał mi mieć nadziei, iż świat bakterii, który ja, lasecznik gruźlicy reprezentuję, będzie z odpowiednią bezstronnością potraktowany.

Po namyśle jednak propozycję przyjmuję, w dzisiejszych bowiem czasach, gdy tak szperacie i natarczywie wdzieracie się w najtajniejsze nasze zakątki, ukrywanie nadal uważam za bezcelowe, zresztą jako uczciwy lasecznik, postanawiam z odkrytą przyłbicą stanąć przed wami.

Duży nawał pracy w ostatnich czasach, prac: społecznych, politycznych i innych, gdyż po wojnie światowej, my drobnoustroje organizujemy się i działamy sprawniej, nie pozwala mi nadesłać panu obszerniejszej korespondencji, tymczasem więc przesyłam przemówienia swoje na ostatnim zjeździe laseczników, odbytym w ubiegłym tygodniu.

Sądzę, iż to cokolwiek zainteresuje pana i jego czytelników.

Wasz szczery i nieodłączny przyjaciel

Lasecznik gruźlicy.

Towarzysze drobnoustroje!

Z dumą staję tu dzisiaj przed wami, ja lasecznik gruźlicy, reprezentujący niezliczoną liczbę swych towarzyszy, rozproszonych po wszystkich zakątkach kuli ziemskiej.

Panowanie nasze rozległe i władza nad człowiekiem potężna. Sięgajmy wszędzie i zwalczyć nas nie mogą ani skądinąd szkodliwe promienie słońca ani zimno północy. W ośrodkach miejskich tworzymy zwarte i liczne kolonje, nie boimy się dymu fabryk lub zgrzytu maszyn… I tu i tam, w domu, w szkole, na zebraniach publicznych, balach, jesteśmy wszędzie, trwamy i zwyciężamy.

W myśl wskazań filozofa Malthausa jesteśmy prawdziwymi regulatorami istnień ludzkich. Bo czyż owa przechwalona przez ludzi wojna światowa równać się może w swych niszczycielskich działaniach, z redukcją, którą przeprowadzają ciągle zwarte i pracowite szeregi naszych towarzyszy.

Jesteśmy prawdziwymi dobrodziejami człowieczeństwa, gdyż gdyby nie ta praca nasza, przeludnienie wywołałoby straszne skutki dla ludzi i tak już poważnie skłóconych i nieprzebierających w środkach w walce o byt.

Zresztą nie ubliżając szanownym innym towarzyszom, tu na zjeździe nieobecnym, jako to bakteriom cholery, dżumy i t.p. sądzę, iż działania nasze są więcej w dobrym tonie, że tak powiem, cywilizowane.

Tamci działali niegdyś i obecnie działają w pewnych zakątkach ziemi zbyt obcesowo, że się wyrażę – po chamsku… My zaś pracę prowadzimy delikatnie, niepostrzeżenie i do końca nie pozbawiamy człowieka złudzeń.

I człowiek, oceniając nasze zachowanie, traktuje nas życzliwie, co znowu pozwala nam pracować intensywniej.

Z rzadka narażeni jesteśmy na przykrości i chociaż lat temu czterdzieści, pewien lekarz Koch, nas, że tak powiem z fotografował, jednak oprócz wzajemnej wymiany biletów wizytowych, sprawa ta dla nas złych skutków nie pociągnęła.

W ostatnich czasach ludzie doszli do przekonania, iż suche żywiczne powietrze leśne – niezbyt nam dogadza i nawet pod Warszawą powstało w Otwocku specjalne uzdrowisko dla walki z nami, jednak o przeprowadzce naszej z tej miejscowości niema mowy i łatwo się nie poddamy.

Kończąc te moje przemówienie, towarzysze drobnoustroje, życzę wam i sobie powodzenia w waszych pracach, pracach tworzących życie i śmierć i z śmierci tej nowe bujne życie…

Skończyłem…

Otwock – Uzdrowisko z 8 czerwca 1924 r.

Arykół opublikowano dzięki Muzemum Ziemi Otwocka

http://otwock-history.blog.pl/informacje/