Ostatni, co tak wodzili „Poloneza”…

Przy dźwiękach „Poloneza” Wojciecha Kilara z filmu „Pan Tadeusz” już po raz ostatni w murach Gimnazjum Nr 2 im. Ireny Sendlerowej w Otwocku rozpoczął się bal tegorocznych 3-ich klas gimnazjalnych.

I chociaż bawiono się znakomicie, to gdzieś tam podświadomie czuło się, że jest to wieczór szczególny. Nie tylko za sprawą ostatniego dnia roku szkolnego, ale i faktu, że kończy się historia tej placówki oświatowej pisana przez kilkanaście roczników otwockich gimnazjalistów.

Z jednej strony więc była radość, że nauka dobiegła końca i że za moment będzie można rozpocząć upragnione wakacje, a z drugiej - smutek i poczucie nostalgii, że wszystko przemija bezpowrotnie.

W czwartkowy wieczór u Sendlerowej czuło się to bardziej niż kiedykolwiek, zarówno w nastroju i zachowaniu młodzieży, jak i przedstawicieli grona pedagogicznego.  Bo szkoła to nie tylko miejsce, gdzie pobiera się edukację, gdzie czerpie się wiedzę z wielu dziedzin, ale także miejsce - gdzie zawiera się przyjaźnie na całe życie, gdzie rodzą się nieśmiało pierwsze młodzieńcze fascynacje, gdzie odkrywamy to, co jest dla nas w życiu ważne. Bo w końcu szkoła - to nie budynek a ludzie, wypełniający treścią każdy dzień naszej w niej obecności. To oni stanowią o sensie tego co robimy, czego się uczymy i to oni mają wpływ na nasze pierwsze życiowe wybory.

Gimnazjum im. I. Sendlerowej w Otwocku ma (a raczej miało) grono świetnych nauczycieli. Świadczą o tym wyniki nauczania, które młodzież tegorocznych klas gimnazjalnych osiągnęła w bieżącym roku szkolnym zarówno w skali miasta, jak i powiatu. I chociaż gimnazjum odchodzi już w przeszłość, to jestem przekonany, że nie ginie bezpowrotnie, że gdzieś cząstka tej atmosfery i tej dobrej, pozytywnej energii, która bez wątpienia była w murach  przy ul. Poniatowskiego 47/49 zostanie w jej uczniach i że poniosą ją w świat, będąc chlubą i wizytówką swoich wychowawców.

Andrzej Idziak