Łurzycka Wielkanoc

Remiza strażacka, poza oczywiście miejscowym kościołem, była w Niedzielę Palmową najbardziej zaludnionym miejscem w Otwocku Wielkim.

Wiele osób po mszy zachodziło do strażnicy, w której już od południa można było podziwiać łurzyckie palmy, kraszanki a też stroje ludowe. Jednak nie tylko Urzecze było tego dnia promowane. Dech zapierały również haftowane makatki, poszewki na poduszki, na pierzyny, tkane chodniki i narzuty a nawet haftowane obrazy. Wszystkie te „cudeńka” przed laty wykonały w długie zimowe wieczory kobiety z Otwocka Wielkiego. Między innymi Irena Płaczek, Stanisława Koczyk i Barbara Raszka. Było też kilka stoisk, w których można było kupić kolorowo pomalowane jajka, różne puzderka, gipsowe rzeźby, palmy, serwetki a też zjeść pajdę chleba z piekarni „Staropolskiej” posmarowaną grubo smalcem, który usmażyły żony i matki strażaków.

Około piętnastej prezes OSP Otwock Wielki, inicjator przedsięwzięcia Łukasz Płaczek otworzył oficjalnie „Łurzycką Wielkanoc” i zaprosił przybyły specjalnie zza Wisły ludowy zespół do zaśpiewania kilku pieśni. Po jego występie zaprezentował się osiecki zespół „Kądziołeczka”. Na sali zapanowała iście świąteczna, zaprawiona ludowością, atmosfera. Wiele osób śpiewało albo nuciło znane im pieśni, które zespoły wykonywały. Po występach licznie przybyła publiczność miała też okazję obejrzeć film „Wesele Kołbielskie”, produkcji Stowarzyszenia Kultury Mazowsza, które wraz z jednostką straży Otwocka Wielkiego było organizatorem „Łurzyckiej Wielkanocy”.

Nie zapomniano też o dzieciach. W specjalnie przygotowanej sali remizy rodzice wraz ze swoimi pociechami stroili palemki, malowali jajka i ozdabiali koszyki na święconkę. Sala obok urządzona została tak, jak ongiś izba w wiejskiej zagrodzie: ozdobnie nakryte łóżko, poduszki w haftowanych poszewkach, chodnik utkany w kolorowe pasy, krzesła nakryte makatkami…a przed remizą wóz na żelaznych kołach. Wszystkie te ludowe atrybuty jawnie ukazywały, jak nie tak jeszcze dawno mieszkali nasi dziadkowie, czym się zajmowali i jak babcie zajmowały swój czas, gdy pola pokryła gruba pierzyna śniegu.

AnKa