Modernizacja teatru Jaracza

Rusza modernizacja teatru

,,Jestem wyznawcą idei takiego teatru, który byłby jednocześnie czynnikiem wychowawczym, ale nic nie tracił-by na swojej wartości widowiskowo-scenicznej… Teatr powinien być dostępny dla najszerszych mas.’’

                                                                                                                 Stefan Jaracz

Rusza modernizacja budynku Teatru Miejskiego im. Stefana Jaracza. W dniu 06.10.2014 prezydent miasta Otwocka Zbigniew Szczepaniak podpisał z prezesem firmy DAR Dariuszem Dziurdziakiem umowę na przebudowę budynku teatru. Inwestycja o wartości ok. 6 mln zł realizowana będzie do 2016 roku. Na kwotę 6 mln zł składa się modernizacja, zakup i montaż wyposażenia obiektu.

Zabezpieczenie obiektu ruszyło w dniu dzisiejszym to jest 08.10.2014

W 1926 roku w Otwocku powstał teatr, który istnieje do dziś. Jest więc najstarszym teatrem w Polsce. Zainicjowali go uczniowie otwockiego gimnazjum pod przewodnictwem prof. historii Edmunda Ajgnera. Później w 1928 roku teatr otrzymał nazwę „Otwockie Towarzystwo Teatralne”. Zespół aktorów nie miał wówczas własnej sceny więc występował gościnnie w siedzibie Towarzystwa Śpiewaczego „Spójnia”. Było to małe pomieszczenie dla około 120 osób z małą sceną. Niekiedy przedstawienia wystawiano także w remizie strażackiej, która mieściła się wtedy na posesji ratusza. Wówczas na czas trwania spektaklu, wozy strażackie wystawiano na dziedziniec, zawieszano przykrycie, które imitowało kurtynę. Ustawiano drewniane ławy, które oznaczano numerami miejsc. W 1933 r. Otwockie Towarzystwo teatralne otrzymało własną scenę w gmachu Otwockiego kasyna. Od zalążku istnienie zespołu teatralnego pożyczono potrzebne na scenę różne rekwizyty, meble i obrazy z prywatnych mieszkań. Kostiumy i rekwizyty pożyczono również od słynnego Dłutka – firma działająca na Nowym Świecie, świadcząca swe usługi nie tylko teatrom amatorskim. Skromne dochody Otwockie Towarzystwo Teatralne przeznaczało w znacznej części na swoje koszty związane z przedstawieniami. Resztę przeznaczano na cele społeczne. Z uzyskanych dochodów finansowane były min. sprzęt pożarniczy dla jednostki straży pożarnej.

Wybuch II wojny światowej przerywa działalność teatralna, lecz nie przerywa spotkań ludzi związanych z Otwockim Towarzystwem Teatralnym. Spotykają się oni w prywatnych mieszkaniach na tzw. wieczorkach literackich. Po tragicznych wydarzeniach wojennych zwolennicy teatru rozpoczynają swą działalność pod nazwa ,, Znicz’’. Nazwa ta ma symbolizować nie zgasły przez okupację płomień miłości do teatru. Początki działalności są trudne. W tym czasie w Otwocku po obozowych przejściach leczy się wielki aktor scen polskich Stefan Jaracz. Słowa mistrza do Otwockich artystów-amatorów przeszły do historii. Stefan Jaracz mówił, że ,,sztuka musi obejmować całe społeczeństwo, wszystkich w narodzie i jak chleb służyć wszystkim, a przez to wyrażać idee epoki, służące postępowi i ulepszeniu’’. Mistrz umiera w Otwocku, a zespół aktorów postanawia nadać teatrowi jego imię. W latach 1947-1950 ludzie związani z teatrem otrzymują lokal po dawnym kinie. Później Społeczny Komitet zajmuje się odbudową budynku teatru. W 1951r budynek był gotowy do użytkowania. Aktorzy przygotowują sztukę Aleksandra Fredry ,,Śluby panieńskie’’. W dniu premiery teatr przyjmuje imię Stefana Jaracza. Reżyserowaniem kolejnych sztuk podejmuje się Stanisław Russek. Na deskach sceny teatru zdaje egzamin reżyserski Mirosław Mochecki. Od 1960r reżyserowaniem zajmuje się uzdolniony aktor Jerzy Próchnicki. Na jubileusz 50-lecia teatru przygotowano ,,Damy i huzary’’ Aleksandra Fredry. Sztuka ta zyskała ogromny aplauz. Po odejściu Jerzego Próchnickiego praca zespołu bardzo ucierpiała, i trzeba było przygotować nowe premiery. Nowym reżyserem zostaje Edward Garwoliński. Położył on nacisk na reklamę i rozpoczął nabór młodzieży chętnej do pracy aktora-amatora. Wówczas skład osobowy zespołu był niewielki, więc przygotowywano jednoaktówki, programy rozrywkowe i estradowe, oparte na tekstach literackich. W 1985 gdy zespół się rozrastał wystawiono program estradowy pt. ,,Mieszanka rutyny z młodością’’ i trzy spektakle teatralne: ,,Szczęście Frania‘’ Włodzimierza Perzyńskiego, ,,Moralność pani Dulskiej’’ a także ,,Ich czworo’ Gabrieli Zapolskiej. Na kolejny jubileusz 60-lecia w 1986r wystawiono ,,Lekkomyślną siostrę’’ Perzyńskiego, ,,Krewniaków’’ Michała Bałuckiego. W spektaklach tych brało udział 16 osób. Po uroczystościach zaczęto remontować budynek teatru. Pomimo utrudnionych warunków spowodowanych remontem, zespół aktorów nie przerywa swej pracy. Przygotowano ,,Dwie blizny’’ Aleksandra Fredry. Z powodu tymczasowego braku sceny sztukę pokazywano w Domu opieki, w klubach osiedlowych i w miejscowościach takich jak: Osieck, Góra Kalwaria. Do 1991r zespół pod kierownictwem Edwarda Garwolińskiego przygotował trzydzieści sztuk. Sztuki te obejrzało ok. trzech tysięcy widzów. Zespół swoje przedstawienia wystawiał w Warszawie, Stoczku Łukowskim a także na Ukrainie. Wziął tez udział w IV Konfrontacjach Teatralnych w Bełżycach, gdzie pokazał teatr niekonwencjonalny. W dniu 5 października 1993r teatr został wyłączony ze struktur Miejskiego Ośrodka Kultury, i tym samym uzyskał samodzielność. Funkcjonował pod nazwą Amatorski Teatr Miejski im. Stefana Jaracza. Teatr wystawia sztukę o narkomani pt. złoty strzał’’ Sztuka ta znalazła uznanie  nie tylko w lokalnej prasie, ale także w Ministerstwie zdrowia i w związku z tym przełożyło się to na wysoką nagrodę pieniężną. Na jubileusz 40-lecia pracy aktorskiej Teresy Dudzickiej Edward Garwoliński przygotował jednoaktówkę Józefa Blizińskiego ,,Ciotka na wydaniu’’ w roli tytułowej wystąpiła jubilatka. Kolejną uroczystością teatru było odsłonięcie tablicy upamiętniającej 50-tą rocznicę śmierci patrona teatru Stefana Jaracza. Uroczystość została uświetniona spektaklem ,,Szczęście Frania’’ Włodzimierza Perzyńskiego. Do następnego jubileuszu 70-lecia zespół przygotowywał się intensywnie. Przygotowano wtedy aż Cztery premiery. Cały cykl jubileuszowy grany był w systemie: w sobotę premiera, dwa przedstawienia w tygodniu i kolejna premiera w sobotę. Tempo tej pracy było szaleńcze, ale wszystko się udało. W spektaklach tych brało udział dwudziestu ośmiu aktorów, którzy mieli do zagrania, zinterpretowania i opanowania pamięciowego rolę łącznie dla sześćdziesięciu dwóch postaci. Warto dodać, że takie jubileusze nie zdarzają się nawet w zawodowych teatrach. W 1997 teatr stracił i został wcielony do nowego powstałego Centrum Kultury. Wówczas Edward Garwoliński utracił funkcję dyrektora teatru i został jego kierownikiem artystycznym. Nowy dyrektor Otwockiego Centrum kultury Jan Tabencki wprowadza nowe porządki, a prace w teatrze podejmują nowi reżyserzy: Krzysztof Czekajewski, który pracuje ze starszymi aktorami i Marian Wiśniowski, zajmujący się młodzieżą. Taki podział spowodował rozpad zespołu, gdyż powstały dwie grupy rywalizujące ze sobą. Do Domu Kultury w Józefowie wraz ze swoją grupą przeniósł się reżyser Czekajewski. Grupa ta występowała w dalszym ciągu pod nazwą Otwocki Teatr Miejski im. Stefana Jaracza. Młodsza grupa pod przewodnictwem reżysera Wiśniowskiego pozostaje w Otwocku. Powodem rozbicia zespołu teatralnego stało się zamknięcie budynku teatru, którego wg opinii technicznych stan groził zawaleniem. Od 2003r budynek jest zamknięty. Zespół teatralny pracuje w dezintegracji.   

Z niecierpliwością czekamy otwarcia zmodernizowanego teatru, wypatrując pierwszej sztuki …